Ik ben ‘Ground’ van Henry Purcell op de vleugel aan het spelen wanneer ik een chatbericht krijg. ‘We wonen op nummer veertien en je drukt op de belknop als mijn naam op het schermpje verschijnt. Tot straks.’ Ik stop met spelen, trek mijn jas aan en loop naar de auto. Naast me op de passagiersbank ligt een gevulde plastic zak. De straatlichten floepen aan, schemering vult het dorp en een ijskoude januarilucht kruipt rond de gevels van de slapende huizen. Ik rij de stilte van de straat uit en zie in de achteruitkijkspiegel de rode daken, de lang...